Yazgıname

Ruhumda bir sıkıntı kim bilir yine neler biriktirdim içimde, neleri hapsettim içime, mahşer yeri oldu içim tüm sesler karıştı birbirine. Hangi ses nereden çıkıyor da hangi boşluğa çarpıp bu kadar yankı yapıyor, sarsılıyorum. Yo yo umutsuz falan değilim, mutsuz da.. Sadece anlam veremediğim bir iç sıkıntısı hep olur ya bu saatlerde işte öyle..

İçinden çıkamadığı her şeyi içine hapseden bir ben miyim sahi?

Yazdım yazdım olmadı.
Ya eksik kaldı ya fazla geldi kelimeler kağıda.
Anladığım iki şey var ki; bu dünyada insanı en çok yanıltan, "o bunu yapmaz" dediğimiz insanlar ve bu dünyada insanı en çok yıpratan şey "o bana bunu nasıl söyledi?" düşüncesiymiş.

Bakış açısı değişiyor insanın zamanla.. Yaş aldıkça değişiyor hayata baktığı pencerenin rengi, manzarası. Hayallerden gerçeklere çeviriyor yönünü, o ince çizgiyi hangi aşamadan sonra aşıyor tam olarak bilemese de gülüp geçmeyi bir şekilde öğreniyor.

Konuşmaktan çok susmayı, anlatmaktan çok dinlemeyi, kendini üzen şeylerden kendini çekmeyi, sakin kalabilmeyi, diline hakim olup kimseyi incitmemeyi ve kendiyle kalmaktan mutluluk duyabilmeyi, en güzeli de kendini önemsemeyi-sevmeyi öğreniyor..

Hayat belki de bu noktadan sonra güzelleşiyor ya da güzellikleri görebilmen için bunları öğrenmen gerekiyor. (:

Ölümler ve ayrılıklar insanları değiştirir. Her acı insanı olgunlaştırır, büyütür. Bazen öyle şeyler yaşarsın ki bir günde bin yıl yaşlandırıverir seni. Bazen de tüm algıların kapanır ne olup bittiğini anlayamayan bir çocuk gibi ne yapacağını bilmez halde kalakalırsın.
Bilirsin ama anlayamazsın işte bilmekle anlamak aynı şey değildir çünkü.Gerçekleşmesini istemesen de hiçbir şeyi engelleyemezsin ama kabullenmek istemiyorsan her şey bir hayalmiş gibi gelebilir sana.
İnsanlar hayalleri gerçek olsun diye uğraşırken sen kendi gerçeğinin hiç olmadığını hayal edip acını hafifletmeye uğraşırsın..

Her karmaşanın içinde dupduru bir gerçek vardır.
Suyun tam da bulandığı yerdedir her başlangıç.
Tezatlıklar o kadar yoğundur ki her duygusu en uçtadır.
Herkes kendini haklı görür ya
aslında neresinden baksan aynıdır görünen
ama farklı görmekte direniriz hep.
Belki de her şey insanın kendini kandırmasından ibarettir.
Belki de her şey bu kadar basittir gerçekten.
Kabul edemediklerimizi, görmek istemediklerimizi saklamak için alıp elimize bir çomak karıştırıp duruyoruzdur en berrak suları..

Bazen oluyor öyle hayatının akıp gitmediğini hissettiğin anlar, hayat bazı yerlerinden kopuyor da inadına düğüm atıyorsun acılarına daha sağlam oluyor böylece ama elini her attığında oradaki düğüm boğazına dolanıyor.

Her şey durağan geliyor bir süre, sakinlik tüm ruh halini ele geçiriyor, tepkisiz bir insan oluveriyorsun, hepsinin üst üste gelmesi değil de bir seferde en ağır yükü sırtlanmış olmak yoruyor seni. Taşıyamayacağını anlasan da soluklanmak icin dahi atamıyorsun omzundan o yükleri ..

Her şeyden uzaktasın,herkese uzaksın ama her gün beyninde dönen onlarca soru var..Nedeni yok üstelik sonucu da yok..Sor alabildiğine cevapsız sorularını kendine.Beyninde yankılanan cevapsızlıkların çınlamaları kalbine çarpınca katlanır mı ki gerçekten gönlün ?
Gözün görmese de her gün kaç kez canlandırıyorsun anılarını tek tek..
Mutlu etmiyor seni bir şeyler, yoruyor belki, anlıyorsun vazgeçmen gerektiğini bırakıyorsun öylece olduğu gibi..
Yarım bırakmaktan çok yarım kalmak oluyor hep seninkisi.Vazgeçiyorsun ama kabullenemiyorsun.

Siyah beyaz bir kadın..
Bir yanı yara bere diğer yanı umuttan bir kale.
Ne kadar uğraşsalar da düşüremedikleri,
Topla tüfekle değil gülüşleriyle savunduğu bir kale.

Gürültülerin ortasında bir kadın..
Bir yanı sessizlik bir yanı kuş cıvıltısı..
Ne kadar uğraşsalar da kafese koyamadıkları.

Mevsimlerin içinde bir kadın..
Bir yanı bıçak gibi keskin soğuk
Diğer yanı bahar rüzgarları.
Ne kadar ugraşsalar da yakalayamadıkları.
Esiyor esebildiğine mutluluk yolunun rotası.

Karanlıklar içinde bir kadın..
Bir yanı gözyaşı diğer yanı gözleri kamaştıran bir ışıltı
Ne kadar uğraşsalar da sahip olamadıkları.
Parlıyor inadına tüm karanlıkları aydınlatıyor ışığı.

Yoruldum..
Uzun süre ayakta kalmak zorunda olmanın getirdiği bir yorgunluk bu. Tüm benliğimi ele geçirmiş bir güç fırlatıp duruyor ruhumu duvardan duvara. Oysa ne kadar da mutluyum ben. Çok hem de.

Bir adım daha atmaya dermanım yokken ne yollar aştım ben, hangi taşlara takıldı da düşüp soyuldu diz kapaklarım.. Geçmeyecek anladım.. Yaralarimdan öpmeyi öğreneli çok oldu zaten.

Bakıyorum da sağlam yıkılmışım be, güzel yıkılmişim, alnından öpülesi bir yıkılmak bu. Kafamın içindekileri duymamak için kalemimi susturdum önce her susuş gözlerimde söz oldu döküldü çığlık çığlık daha gelemeden dile.

İçimde saramadığım bir yara var üstünü kapatmaya çalıştıkça kanattığım. Her tebessümle dağlanan, korlanan, yüreğime harlanıp harlanıp saplanan bir demir gibi.. Zaten ondan böyle olduk ya sapasağlam, etten değil çelikten. İlk vazgeçilen olmak bunu gerektirir çünkü kolay değil kendini kandırmak, güçlüyüm deyip ağlamamak kimseye, tek başına yetmeye çalışmak..

Ama yoruldum Allahım.. Yoruldum.. Çok yoruldum Allahım..

Ah Yazgıcım insan ne düşüneceğini de şaşırıyor bazen. Her adımda biraz daha uzuyor yol, her yaş biraz daha eksiltiyor insanı. Kayıpların, kazanımların terazisi şaşıyor, bir de ne olduğunu anlayamadıkların var asıl onlar hirpaliyor. Belirsizlik her zaman yorar insanı, arada kalmışlık, arafta sıkışmışlık...

Çekip almak istiyorsun kendini içine düştüğün o şeyden ama bir türlü dibini göremiyorsun cehennem azabı gibi dönüp dönüp baştan düşüyorsun o ateşin içine. Tüm zerren kül olana dek yanıyorsun da yine de gülümsüyorsun ya o gülüşün ne kadar büyük acı verdiğini kimse anlamıyor. Anlaşılmak gibi bir çaban da kalmıyor, insanlardan uzak kendi dünyasına çekilmiş kişiler bilirler bunu, hiçbir şey için gayretin kalmaz isteyen istediği gibi yorumlasın, bir şeyleri bir şeyler sansın sonra sandıklarına inansın herkese bir bahane gerekir çünkü. Sadece kendine inanan biri için ne kadar önemli olabilir ki bu mevzu?