Exense

Hayatımda hiç günlük tutmadım. Gün gün yaşadıklarımı kaleme almayı hiç düşünmedim. Hatırlamak istemediğimden mi yoksa kayda alacak kadar değer vermediğimden mi bilemiyorum.

İnsanın yaşadığı anı sindirebilmesi ve bunu mantıklı bir şekilde yorumlayabilmesi için zamana ihtiyacı olduğunu düşünürüm. Sıcağı sıcağına yaşadığın heyecanı, korkuyu, sevinci anlamlandıramazsın. Odak noktan o kadar spesifik bir yerdedir ki etrafında olup bitenler gözünden kaçar. Çok yüksek süratle hareket eden bir motosiklet sürücüsünün sadece yolu görebilmesi gibi. Belki bu sadece duygularını uçlarda yaşayanlar için geçerlidir. Hayat yolunda o kadar tek düze koşuyorum ki belki de günlerimi kaydetmemi gerektirecek kadar sıradışı yaşamıyorumdur. Fakat bugün böyle olmadı.

Hayatımda ilk defa üzüntüm yüzünden çaresizlik hissettim. Elinden hiçbir şey gelmiyorsa, kelimeler kifayetsiz kalıyorsa, bağırıp çağıramıyorsan, ağlayamıyorsan, kaçamıyorsan donup kalıyorsun. Öyle omuzların çöküyor, boş bir duvara bakarken "bir şeyler düşünmeliyim!" diye düşünüyorsun ve düşünebildiğin tek şey pencereden içeri sızan hareket halindeki aracın egzoz sesi oluyor. Bu anlamsızlığın farkına varıp gülüyorsun. "Tek düşünebildiğim bu mu" diye düşünüyorsun. Evet! Benim tek düşünebildiğim penceremden içeri sızan sesler.

Fark ettim ki; hayatıma entegre edip, hak etmedikleri değeri verdiğim insanların geri dönüşü olmayan hataları karşısında tepkisizim.

Onları bilmiyorum.

Ama ben kesinlikle bir insanın ruhunda sokaktan geçen bir arabanın sesi kadar ses yaratamıyorsam, üzülürdüm.

Bugünü de yazarak kapatmak istedim birden. Bir çok an geliyor, çok dolduğumu hissediyorum. Umutlarımın yokluğuyla, varlığıyla, acısıyla, hasretiyle, tadıyla, tuzuyla doluyorum sanki. Öyle güzel ve iç burkan bir şey ki şu ümit etmek, inanamıyorum. Uykulardan uyanmanın, adım atmanın, ölmemek istemenin temel dürtüsü sanki. İnsanı ne kadar dibe düşse de ayakta tutan bir güç gibi. Bugün elimden geldiği kadar ümit ettim. Mutluyum.