İmzamı bıraktım teninde..

Gün güneşe bulanmış şehirde,
Tazeleniyor insan ılık bir esinti ile..

Bi sigara bir de kahve
Düşeriz notlarını dilden kaleme..

Bul beni kaybolmuşum,
Gecem günüme karışmış bir hoşum.
Sanma ki sarhoşum;
Ne var ne yoksa yıkıldı içimde, bomboşum..

Yüksek bir yere çıkıp izledin mi hiç İstanbul’u..?

Herhangi bir günün herhangi bir gecesinde,
Biraz alkole bulanmışken kanın mesela..

Parmaklarının ucundan dökülen imlasız mısraların eşliğinde
Takıldın mı hiç iki yakanın arasındaki boğazına..?

Çıkmaz sokakların yoksulluğunu kambur yapıp satır aralarına
Nokta koymaktan çekindiğin için sarıldın mı virgülüne..?

Adımladın mı kendi ayak izlerini,
Her köşe başından döner misin sen de başladığın yere..?

Şimdi bir kadeh rakının mezesinde
S/aklımda deli sorularım var..

Hadi..

Yasla ruhunu ruhuma..

Bakışlarıma mil çekildi senden sonra,
Dilimi kestiler, parmaklarımdan döküldü sözcüklerim.

İstanbul olamadı mesela kimse bana.

Şehrimdeki mavi Kızkulesi' gibi değil artık.

Kimse gecenin karanlığında göz kırpmıyor,
Korumuyor kimse beni buralarda..

Sesini inatla söküp atmaya çalışsam da kulaklarımdan
itinayla gelip sızıyorsun içime bir şekilde.

Kader mi denmeli adına seçim mi bilemedim.

Cismini sarıp sarmalayıp kaldırsam da tozlu rafların ardına
Gözlerimden silip iz bırakmamaya çalışsam da
Sen ve sana dair herşey olduğu gibi karşımda..

İstanbul ol bana dedim,
İstanbul'u getir..

Bırak imla hatalarım kalsın kelimelerin arasında,
Anlam kayması yaşayalım..

Tüm sessiz harflerim erozyona uğrasın seni anlatırken,

Utansın..!

Senin için bir araya gelemeyen tüm harflerim utansın..

Cümle sonlarında sevişmeyi bıraktı imgelerim,

Tüm noktalarını üzerime alınabilir miyim..?

Uykulu gözlerle, döndüm rüyamdan..

Yokluğunun güncesidir bunlar..
Başlıksızdır birçoğu, büyük harfle başlar cümlelerim.
Her dilde yaptığım yalnızlık tanımlarının ardından yokluğuna da birkaç satır yazmam gerekiyordu. Bildiğim tüm ezberlerimi bozmam, tüm alışkanlıklarımdan vazgeçmem gerekiyordu.
Gecenin karanlığını serip üzerime duvarlarıma yansıyan ay ışığından cisimlendin her gece.
Sanma ki yoktun, sanma ki gittin benden.
Aldırma cisminin parmaklarımın ucunda olmamasına;
Öyle bir ruh biçtim ki bu sevdaya,
Yokluğuna rağmen duruyor ayakta..

Gürültüye çıktı aklım pencereden,
Gidiyorsun; yüreğimde tavalar tencereler.
Akla küfürler savuran kim bilir kalbe ne der..?
Aşkta devrimi anlarım da darbe neden..?

Hayatta yaptıklarımız sonsuzlukta yankılanır..

Yazmıştım oysa defalarca.

Kaybolmaktan korkmadığım labirentimdin benim.

Şehir sana uyuyor, sana uyanıyordu her sabah.

Kız'ın Kulesi suretine bürünüyor günün batımında.

Şüpheye düşmüş, çözememişsin suskunluklarımı.

Bilirsin, ben mesafeleri adımlar ile ölçmedim.

Bundandır, düşürme aklına uzak olmamı..

Mavinin her tonuna gizlenmişken,

Duyamadığım anlarda görebiliyorum seni.

Göremediğim anlarımda oluyor elbette.

Ama üzülme..!

Duvarlarım senden kalanlarla dolu.

Her gece geliyorsun..

Bazen bir şarkının notasında uğruyorsun odama,

Bazen bir rüzgarın koynunda.

Göz kapaklarıma astığım hayalin, duvarlarımda canlanıyor böyle anlarda.

Öyle güzelsin ki..

Karşı çıkmıyorum..

Nasıl istiyorsan, nasıl geliyorsan..

Öyle gel..

Buradayım..

Madem ki keşfime çıktın bu gece..

Hadi..!

Çıkar herşeyi gün yüzüne..