Kafeinli Dünya

Çocukluğumda öğretmen olmak isteyen bir kız idim. Yıllarca bu hayalim canlı bir şekilde benimleydi. Sonra lisede çok iyi hatırlıyorum yetersizlik duygusu iliklerime işlemişti. Sınava bile girmeden benden olmaz galiba demelere başlamıştım. Pes ettim. Benden ne olacak sorusu ile 17 yaşından beri uğraşıyorum. Sonucu bulamadım. Şimdi herkes öğretmen olabilecekmiş. Ataması yapılmayan önce öğretmen varken. Ya ben en son açık öğretimden Felsefe okuyanlara çemkirmiştim. İlgin varsa ne ala ama ordan alırım formasyonu gider öğretmen olup maaş alırım kafasında olursan vah ki vah. Seveceksin bir kere bölümü de mesleği de. Ben bölüm mezunuyum. Fakat öncelik ataması yapılmayanlara olmalı. Sonra bizler almalıyız formasyonu. He tabii ben alamadım biliyor musunuz! 3 sınıfta idim Cumhurbaşkanı dedi ki kaldırın bakan dedi ki tamam padişahım emret. 1 senem bile yokken alamadım. Sonra gene pes ettim. Pes etmek benim psikolojik sıkıntım tamam da hemen birinin bi dediğini anında kul köpek olarak yapıp insanları madur etmek nedir. Yatacak yeriniz yok gerçekten.

Zamanında edebiyat çalışıp her şeyi ezberleyen kendimi tekrar alabilir miyim?
O nasıl bir beyinmiş arkadaş. Peki şu an bile aklımda olmaları. Acaba zeka kırıntıları kaldı mı ki Tamam gömmüyorum kendimi. Canım ben iyi ki varım

Yaşım ilerledikçe nelerle mücadele etiiğimi ve daha da ediyor oluşumu takdir ediyorum. Benim için güzel bir gelişme bu. Yıllarca kendimi mental açıdan darp ettiğim için artık şefkatle yaklaşmam gerekiyor. Sanırım sendrom olarak değil de güzel karşılıyorum otuzlu yaşları. (Az kaldı valla ) Yirmilerimin sonu mücadele de hayat zaten hep mücadele dimi. Hayırlısı olsun her şeyin. Bu değişik günler de geçecek. =)

Buruk bir sevgilier günü. Bu vasıtada biraz içimi dökeceğim.
Bu zamana kadar sevdiklerimi kaybetmedim. Dedem vefat ettiğinde küçüktüm. 2020 yılında anneannemi kaybettik ve yaşlı idi. Hatta dedeniz beni çağırmıyor küstü mü diyordu son zamanlarında kıyamam. Bunun için yakınlarını böyle bi afette kaybetmenin acısını anlayamam. Allah da nasip etmesin anlamamızı.
Sevgilisini kaybetmiş insanlar hakkında yorum yapmak istiyorum. Haddim değil zaten acılarını anlayamam da. Fakat uzaktan bile olsa gördüğüm bazı çiftlere öylesine içim gitti ki.Kalbimin ciddi ciddi sıkıştığını hissettim. Empatiyi fazla kaçırdım sanırım... Allah hepsine sabır versin. Sevgilileri görmesek eşini kızını, oğlunu kaybeden insanlara denk geliyoruz. Ağlamamak ve kalp çarpıntısından yorulmamak için bakmıyorum twittere. Bakamıyorum desem daha doğru olur. Sevdikleri için cennette kavuşmayı bekleyenler inşallah hayat size azıcık da olsa kalan ömrünüzde yani güzellikelr sunar. Gerçi hayatının anlamı yok olan bir insana ne desek anlamsız gelecektir. Sabır diliyorum herkese. Daha kötüsü yoktur umarım da yaşamayız ülkecek. Geçer inşallah bu günler ve inşallah azıcık da olsa mutluluk kırıntılarına sahip oluruz.
Geçmiş olsun canım ülkem.
Başımız sağ olsun.

Geceleri içime bir sıkıntı düşüyor ya.
Çok ilginç.
Bu aralar arttı iyice.

Bir ay oldu sayabiliriz. Oralı değilim fakat bu deprem gerçeği beni çok yaraladı. Büyüklerimiz maalesef 99 Depremini bildikleri için onlar gerçeğin farkında idi. Fakat bizler için yeni bir olgu. Çok acı olduğunu gördük. Yaşamadık fakat belli bazı şeyler. Empati kurmanın aşırısı da zararlı sanırım. Sabır diliyorum tekrardan.

Ruhum daralıyor.
Ferahlık diliyorum, herkese ülkemize.
Kandilimiz mübarek olsun.

Annem benim bu yaşlarım da dahil daha büyük yaşlara kafam bazı şeyleri almıyor, yoruluyorum diyordu. Ne de haklıymış. Ruhum yoruluyor.

20 Yaşında hayatını işini bulmuş insanların şu anki durumu anlamalarını beklemiyorum.

Yine geldi benim depresif zamanlarım.
İyi bile dayandım.
Deprem sonrası oluşan stres bozukluğunu ben de yaşadım. Kalp çarpıntılarım arttı. Yaşlandım vallahi. Yine kendimi pozitif halime evirmeliyim.