Neden Vazgeçeriz?

Neden Vazgeçeriz?

Vaktinde büyük heveselerle başladığımız şeylerden vazgeçiyoruz. Bazen vazgeçmek zorunda kalıyoruz istemesek de bazen en doğrusunun bu olacağına inanıyoruz. Vazgeçmek de mücadele etmek de bir seçim tabi ki ama insanların ne hevesi ne de takati kalmamış bazı şeylere. Belki de inancımız kaybolmuş, yitirmişiz insanlara olan güvenimizi. Kendimize güvenmeyi ve vazgeçmeyi öğrenmişiz zamanla.

Önemli olan direnebilmek belki de. Ne demiş Nazım Hikmet -Bir Direniştir Yaşamak!-.Peki ya direnişin bir sonuca varacağı yoksa? Direnişi insanlara karşı değil de kendimizle başlatmışız biz. Her şeye ve herkese rağmen güzel olan şeylere sahip çıkarak belki de kirlenmesine kıyamadığımız şeyleri vakti gelince en temiziyle öylece bırakmayı seçmişiz.

Her başlangıç güzeldir, zor olan güzel bitmesinde ve daha zoru güzel kalabilmesinde yüreklerde.

Bir insansa vazgeçtiğiniz en azından içinizde güzel kalması için vazgeçersiniz, daha fazlasına gücünüz yetmediği için vazgeçersiniz, daha fazla yıpranmamak ve yıpratmamak için vazgeçersiniz, en sıkı düğümlerle kenetlediğiniz bağların birer birer çözülüşünü görmeye dayanamayacağınız için vazgeçersiniz, bazen vazgeçmenin de özgürlük olduğunu bildiğiniz için vazgeçersiniz, başka bir çare kalmadığından, bir çare bir sonuç bulamadığınızdan vazgeçersiniz, her arayışta kaybetmekten yorulduğunuz için vazgeçersiniz, anlaşılamamak acıttığı için vazgeçersiniz, kendinizi bulmak için vazgeçersiniz, tükenen umutsa vazgeçersiniz işte bir sebebi değil bir çok sebebi olur her vazgeçişin. Sonrası kararlı durabilmekte.

Hayat bazen vazgeçtiklerimizle öğretir yaşamayı bize. Her rauntta daha sağlam bir yumrukla geliriz kendimize yani tam da kendimizi kaybettiğimizi sandığımız yerde.