Haftanın Konusu; Kendimize karşı gerçekten dürüst müyüz?

Bu tarz bir soruyu kendimize sorduğumuzda muhtemelen vereceğimiz cevap evettir...

Çünkü dürüstlük herkesin yaşamında istediği iyi bir özelliktir ve bu yüzden de hep dürüstlüğü başkasında arar, karşımızdakinin dürüstlüğünü sorgularız... Bazen de karşımızdaki kişilerin bize karşı dürüst olmadığından yakınırız..

Hep karşı taraftan dürüstlük beklerken kendimize karşı dürüstlüğümüz aklımıza bile gelmez...

İnsanın kendine karşı dürüstlüğünde en önemlisi bence insanın kendini bilmesi, anlaması ve sevmesi ile başlar ilk önce belki de BEN gelmelidir tabi bu biraz bencillik gibi gelebilir ama aldığımız kararlarda etkisi olur ve sonrasında kendimizi eleştirebilecek kadar yargılamaya açık olmamız gerekliliği ile yüzleşebiliriz tabi bunları yaparken de kendini kandıracak davranışlarda bulunmamak daha doğrusu kendi hatalarımızı kabul etmek, kendimizi aldatmaktan veya haklı gösterme için uydurduğu bahanelerden kaçınmak gerekir..

Nasıl başkasının kendimize yalan söylemesini istemiyorsak kendimize söylediğimiz yalanların bir kabulü olmamalıdır..

Bir insanın kendine karşı dürüst olması, hayatın sorumluluğunu yüklenmesi, başkalarını ve koşulları suçlamamakla, kendi hata ve başarısızlıkları için başkalarını suçlu göstermemek başlar yaptığımız tercihlerin sorumluluğunu almak da bir adımdır..
Mesela hep karşımızdaki kişiyi kırmamak için kendimizden ödün veririz, sevdiğimiz kişinin bizi sevmesini isteriz ve istemediğimiz halde incitmemek için, kendimizi sevdirebilmek adına adımlar atarız peki burada kendimize ne kadar dürüst olabiliriz ki fedakarlık ile dürüstlüğü ayırt edebilirmiyiz.?

Peki kendimize karşı gerçekten dürüst müyüz..

İnsan sadece kendisini kandıramaz.. Çevresini kandırır, güçlü görünmek adına kuyruğu dik tutar. Ya da yoğurdu ekşi değildir; hatasını kabul etmez.. Günün sonunda kendi içinde hesaplaşır, hatayı kendinde aramaya başlar.. Bunun için de belli bir olgunlağa, mantığa ve empatiye ulaşmak gerekir.