Tenden kazıdılar kokunu..

Gecenin koynuna girmeye ramak kalmışken dilimde tanıdık bir şarkı ile dökülüyorum parmak uçlarımdan. Sıradan bir an'ın sıradışı bir iç dökümü aslında okudukların. Hemen her gece tekrarlanan bir ritüelden ibaretim kimine göre. Elimdeki malzemelerin sadece cümle içindeki yerlerini değiştirerek öyküler yazıyorum kendimce.

Kimisi farkında bile değil bendeki anlamlarına karşılık gelen sözcüklerin. İstanbul, gece ya da mavi. Onlar için birkaç kelime ile izahı yapılan, dudaklarının arasından öylesine çıkan sesler değil mi..?

Galata'dan resmetmedi hiçbiri seni.

Parmaklarının arasına önce bir kadehi, ardından kalemi almadı diğerleri. Gözlerime astığım İstanbul'un her çıkmazının aslında kapılarına arşınlanan yollar olduğunun farkında değillerdi.

Gece onlar için bir zaman dilimiydi, günün yerini bıraktığı bir nöbetçi. Söyler misin, hangisi hangi geceye sen gibi sarılabilirdi ki..?

Mavi yedi rengin biriydi kimine göre. Belki bir deniz gelirdi akıllarına, belki gökyüzü.

Ben her gece karanlığa inat maviler serpiştirdim şehrin en köhne kaldırımlarına. Dudaklarımdan dökülürcesine düşürdüm ceplerimden.

İstanbul'da gece yarısı..

Belki de haklıydılar.

İstanbul bir şehir, gece bir zaman dilimi, mavi sadece bir renkti.

Yüzsüz acılarımın imla hataları okunuyor satır aralarımdan. Dağılıyorum adeta, parça parça harflerim. Kalabalıklar arasında yalnız kalındığına şahit olmuştum, kimi zaman yazmıştım da. Ama ilk kez bu kadar çoğulken yalnız kalıyorum.

Şehrin ışıkları aydınlatmıyor artık, gece ilham olmaktan çok uzak. Mavi sadece Şarkılarda geçiyor son zamanlarda.

Sanırım anlıyorum..

Bende ki medeniyetin çöküşünü yaşıyor. Kapitülasyonlar veriyorum hatıralarına dair. Düşman askerleri kol geziyor teninde, nefes nefese..

Cephelerde kazandığım ne varsa masa başında kaybediyorum bir bir. Önce adını alıyorlar benden. Sansüre uğruyor ' Sevgili ' kelimesi dudaklarımda. Bir yabancı olarak çeviriler yapılıyor sana dair.

Kokunu hiç almamışım gibi unutmamı istiyorlar. Tenime sinmiş diyorum, aldırmıyorlar. Ben olmaz dedikçe tenimden kokunu kazıyorlar.

Sesini hiç duymamışım gibi unutmamı istiyorlar. Sadece kulaklarımda değil ki; gönül telimi titretiyor her defasında diyorum, aldırmıyorlar. Ben direndikçe içimi boşaltıyorlar.

Gözlerinin aslında hiç bana bakmadığını iddia ediyorlar, gülüyorum. Peki diyorum, perdeler çekin. Gökyüzünü örtmeniz gerekiyor diye ekliyorum, denizleri kurutmanız gerektiği gibi. Yaparız diyorlar, aldırmıyorum.

Aslında yok öyle biri diyorlar, düşünüyorum..

Bunca zamandır mağlubiyetim altına imzalar atıyorum, olsa kazanırdım diyorum.

Bu kırık dökük mısralarım boşuna aslında.

Sensizim, savunmasızım.

Fethediliyorum yokluğun tarafından, tarumarım.

Gel demeye cesaretim yok,

Ama gitme diye yalvarabilirim..

..